Üyemizin duygularını anlatan o yazısı;

ADSIZ KAHRAMANLAR-EBELER

Bizler normal bir insan olamadık, daha çocuk yaştayken elimize kan bulaştı. Farkında olmadan soluduk kan kokusunu, zannettik ki; kansız yaşanmıyor. Düşünemezdik bile gördüklerimizin beynimizde edineceği yeri.

13 yaşında bir çocuk neyi bilirdi ki, insan vücudunu bilsin ve hizmet etmek insanların en zor anlarına...elinden tutmak bir kadının sancılar içinde kıvrandığı an daaa...bir bebeğin başı çıktığında ilk ağzını silenin sen olabileceğini kim biliyor ki ? poposuna vurduğun bir el ile o nun ilk nefesine yardım ettiğini kim anlar ki? kaç kere patlayan amnion mayii ile tepeden tırnağa yıkandığının kim farkında ki? Göbeğini keserken verdiğin isim kimin umurunda ki ? Çaresizliğin en doruğunda bir annenin yanında olmak bir bebeğin ilk nefesine yardım etmek...Doğum anında küfür yeriz , tekme yeriz , tırnaklar kollarımızı çizse dahi BİZ İŞİMİZİ YAPARIZ...Ta ki ; bebeğinin sesini duyunca gözleri parlayan bir annenin mutluluk anına kadar işte o an HERKES MUTLU BİZLER ADSIZ KAHRAMANLARIZ. HER DOĞUM ANISINDA ANLATILIRIZ, ANCAK KİMSE ADIMIZI BİLE BİLMEZ. Geçen gün bir kadının konak doğumevinde yaşadığı bir doğum anısını dinledim. Ebe sinden o kadar mutlu kalmış ki ancak adını neydi? bilmiyorum dediğin de üzüldüm ne garip bir şey değil mi? İNSANLAR ÇOCUKLARININ ADIM ADIM HER ANINI HATIRLIYORLAR, ANCAK İLK ANLARINI UNUTUYORLAR.

SAYISIZ GÖBEK KESTİM. SAYISIZ BEBEK SEVDİM. ANCAK HEPSİNİ HATIRLAMAM İMKANSIZ. BENDE BIRAKTIKLARI DUYGULAR KAYITLARIMDA KALDI BEN EBE’YİM. RAĞMENLERİNE RAĞMEN MESLEĞİMİ SEVİYORUM GÜNÜMÜZ KUTLU OLSUN ARKADAŞLAR.

Ebe Emiş Hıta